فیچرها

اصطلاح کنترل دسترسی مدت ها به صورت مفهومی مبهم مطرح می گردید. گاهی به عنوان کنترل دسترسی به یک سیستم از طریق منابع خارجی تفسیر می شد، مثل کنترل کردن روند ورود کاربران برای دسترسی داشتن به سرور و یا دسکتاپ. بدین طریق به این اصطلاح به عنوان روشی برای تایید و اهراز هویت کاربران نگاه می شد، درحالیکه مبحث اهراز هویت کاملا مستقل می باشد.
اصطلاح کنترل دسترسی در واقع به کنترل بیشتر بر روی دسترسی به منابع سیستم اشاره دارد یعنی فرض را بر این می گذاریم که هویت کاربر مورد تایید قرار گرفته است و اکنون چگونگی نحوه دسترسی کاربر به منابع باید کنترل گردد.
در روش کنترل دسترسی مبتنی بر نقش، حق دسترسی ها بستگی به عملیاتی دارد که کاربران در سازمان می توانند انجام دهند. در این مدل مجوز ها به نقش های تعریف شده اختصاص داده می شوند و سپس نقش هر کاربر در سازمان مشخص می گردد. به عنوان مثال کاربر حسابدار یک شرکت، نقش حسابداری به او انتصاب داده می شود. از این طریق کاربر می تواند از مجوزهای تعیین شده برای نقش حسابدار، استفاده نماید. بدین ترتیب اگر شرکت دارای چند حسابدار هم باشد، همه آنها دقیقا حق دسترسی های یکسانی خواهند داشت، نه بیشتر و نه کمتر.
کنترل کاربران در این مدل به سادگی امکان پذیر است، چرا که می توان به کاربران تنها با انتصاب نقش جدید و یا انتقال به نقش دیگر، حق دسترسی های جدید داد. از طرفی با اختصاص دادن یک مجوز جدید به یک نقش و یا گرفتن مجوزی از یک نقش، تمامی کاربرانی که آن نقش به آن ها انتصاب داده شده است، موقعیت جدیدی در مورد حق دسترسی ها پیدا می کنند.